• Drażliwość, nerwowość
  Zazwyczaj dotyczy Pań, które mają małe dzieci oraz osób na kierowniczych stanowiskach. Nie mogą sprostać obowiązkom, są wiecznie rozdrażnione, źle przyjmują wszelkie uwagi, bez powodu wpadają w złość. Trudno im się skoncentrować na jednym zadaniu.
• Nadwrażliwość na ciepło i nadmierna potliwość
  Przyspieszona przemiana materii sprawia, że organizm wytwarza więcej ciepła i musi je odprowadzić. Stąd nasilone pocenie się. Osoby z nadczynnością tarczycy źle znoszą wysokie temperatury. Zimą chodzą w cienkich płaszczach i nieustannie wietrzą pokoje.
• Kołatanie serca – bardzo szybkie bicie
  Może być niebezpieczne, zwłaszcza u ludzi starszych, u których przekształca się w migotanie przedsionków, prowadzące do niewydolności serca.
• Duszność
  Pojawia się nawet po niewielkim wysiłku fizycznym. Nasila dolegliwości przy astmie i chorobach płuc.
• Spadek wagi
  Łączy się z szybkim spalaniem kalorii. Chory jest bez przerwy głodny, je również w nocy, ale i tak chudnie, i to dużo: od kilku do 30 kilogramów w ciągu niewielu miesięcy.
• Drżenie rąk
  Bardzo krępujące. Budzi podejrzenia o nadużywanie alkoholu. Kiedy trudno utrzymać w ręku łyżkę, włożyć klucz do zamka, napisać coś czytelnie, chory szuka pomocy u neurologa, obawiając się choroby Parkinsona.
• Osłabienie mięśni, najczęściej nóg
  Ciężko wchodzić po schodach czy wstawać z fotela bez wspierania się na rękach.
• Biegunki
  Są związane z bardzo szybką przemianą materii. Wypróżnienia mogą się zdarzać nawet trzy razy dziennie.
• Nieregularne miesiączki
  Zwykle bywają skąpe lub całkowicie zanikają.
• Dolegliwości skórne
  Na podudziach i stopach pojawiają się czerwone, mocno swędzące plamy. Nogi nad kostkami bywają mocno opuchnięte. Skóra swędzi. Włosy robią się rzadkie, cienkie i sztywne, trudno je ułożyć lub zakręcić. Paznokcie są łamliwe, mają nierówną powierzchnię i czasem zmieniony kolor.
• Łzawienie
  Z reguły przy wietrze i ostrym świetle. Chory odczuwa ból, pieczenie oczu (piasek pod powiekami), widzi obraz zamazany lub podwójny. Pod oczami pojawiają się worki.
• Wole
  Sygnalizuje zaawansowane stadium nadczynności tarczycy.

• męczliwość, duszność wysiłkowa, spłycenie oddechu,
• nadmierna senność,
• stałe odczuwanie zimna (nawet w upalne dni),
• częste zaparcia,
• sztywność mięśni oraz obolałe stawy
• przyrost wagi mimo braku apetytu,
• ochrypły głos,
• słabsza pamięć i osłabiona zdolność koncentracji,
• obrzęk powiek, „nalana” twarz, często pojawia się tzw. drugi podbródek,
• obrzęk szyi wraz z zanikiem dołków nad obojczykami,
• zaburzenia miesiączkowania,
• łamliwość i wypadanie włosów,
• przerzedzanie się brwi,
• suchość skóry oraz utrata owłosienia w dołach pachowych,
• obniżenie nastroju i myśli depresyjne,
• objaw „brudnych kolan”, „brudnych łokci”,
• ślepota zmierzchowa,
• zatrzymanie wody w organizmie,
• trudności z utrzymaniem ciąży,
• impotencja i zmniejszenie libido,
• objawy choroby wieńcowej oraz bradykardia zatokowa,
• spowolnienie ruchów,
• gromadzenie się płynu w otrzewnej.

• choroba Gravesa-Basedowa (schorzenie autoimmunologiczne, w której zachodzi nadmierna produkcja hormonów przez tarczycę),
• guzki tarczycy,
• poporodowe zapalenie tarczycy,
• choroby przysadki.

Choroby tarczycy diagnozuje się, wykonując analizę krwi i oznaczenie poziomu wolnych hormonów tarczycy fT3, fT4 oraz TSH (tyreotropiny) – hormonu przysadki mózgowej stymulującego pracę tarczycy.

W obrębie tarczycy często tworzą się guzki – „zimne” (nie produkujące hormonów) i „gorące” (aktywne). I jedne, i drugie grożą zezłośliwieniem (głównie aktywne).

Nasi specjaliści wykonują USG,  lub biopsję aspiracyjną cienkoigłową (BAC), a także mogą zlecić prześwietlenie klatki piersiowej. Badania te pozwalają określić rodzaj i rozmiary guzków. Biopsja daje odpowiedź na pytanie, czy guzki są złośliwe, czy nie. Zdjęcie RTG pokazuje, czy tarczyca rozrasta się w stronę tchawicy. Wtedy tworzy tzw. wole zamostkowe, niewidoczne, ale utrudniające oddychanie.

• Problemy z regularnością cyklu wynikające z zaburzeń owulacji, przejawiające się w długich cyklach miesiączkowych.
• Objawy nadmiaru hormonów męskich, czy to w badaniach laboratoryjnych, czy w ocenie klinicznej pacjentki (na przykład problemy z nadmiernym owłosieniem, trądzikiem, łysieniem typu męskiego). Obecnie dużą uwagę kładzie się na nadmiar działających tzw. wolnych hormonów (to znaczy nie związanych z substancjami zmniejszającymi ich biologiczne działanie). Kontrola ich poziomu jest bardziej miarodajna do oceny stanu zdrowia.
• Obraz PCO ujawniony przez badania ultrasonograficzne. Kryteria rotterdamskie dość precyzyjnie określają, co możemy uznać za jajnik policystyczny. Definicja mówi, że w jego przekroju jest 10-12 pęcherzyków o średnicy 8-10 mm lub objętość jajnika przekracza 10cm3.

Bardzo ważnym elementem diagnostyki tego schorzenia jest wykluczenie innych przyczyn, które mogą prowadzić do podobnie przebiegających chorób. Przecież nie zawsze nadmiar męskich hormonów wynika z zespołu policystycznych jajników. I nie każda pacjentka, która ma problem z nadmiernym owłosieniem i zaburzeniami owulacji, musi mieć PCOS. Najpierw trzeba wykluczyć inne choroby, które mogą tak samo przebiegać, gdyż leczy się je zupełnie inaczej.

Jeżeli problem dotyczy starań o ciążę u kobiety z rozpoznanym zespołem PCOS , to mamy bardzo dobrze opracowane standardy postępowania i świetne leki, które większości pacjentek potrafią na tyle pomóc, że zbliżają szansę na zajście w ciążę do takiej, jaką ma zdrowa kobieta. Nie mówimy jednak o najcięższych formach PCOS, które wymagają bardziej specjalistycznych zabiegów, na przykład laparoskopii, oraz działań farmakologicznych. Czasami musimy decydować się na procedurę in vitro.

Najważniejszym czynnikiem określającym szansę na ciążę jest wiek kobiety rozpoczynającej o nią starania. Pamiętajmy o tym, by ani sama pacjentka, ani lekarz nie „kradli” tego czasu. Niejednokrotnie rozmienianie się na drobne w precyzyjnej diagnostyce może zająć tyle czasu, że nawet najbardziej zaawansowane techniki wspomaganego rozrodu będą miały niewielką szansę na doprowadzenie do ciąży.

Pacjentkom należy już w momencie rozpoznania zespołu PCOS powiedzieć, żeby nie odkładały planów dotyczących ciąży na późne lata po trzydziestce. Bardzo ważne są zmiany trybu życia, które nie wymagają wizyty u lekarza.

Częstym problemem zespołu PCOS jest tendencja do otyłości. Otyłość ta jest uwarunkowana hormonalnie, ale żaden hormon nie jest w stanie wyprodukować tkanki tłuszczowej z powietrza i wody. Konsekwentnie stosowana dieta, zwłaszcza oparta o tak zwane wymienniki węglowodanowe, pomaga zrzucić zbędne kilogramy. Nawet utrata 5-10% wyjściowej masy ciała może znacznie zwiększyć szanse na samoistne zajście w ciążę.

Kolejnym, zależnym od kobiety, czynnikiem jest prawidłowa aktywność fizyczna. Racjonalna, nie nadmierna dawka ruchu, zmienia metabolizm organizmu tak, że chudniemy. Zmienia się także metabolizm ważnego w zespole PCOS hormonu – insuliny.

Nie zapominajmy o negatywnym wpływie używek. Starajmy się je znacznie ograniczyć lub wyeliminować. Palenie tytoniu istotnie zmniejsza szanse na zajście w ciążę.

Kiedy samodzielne wysiłki (pod nadzorem lekarza) nie pomogą, trzeba sięgnąć po leki. Podstawowym lekiem jest cytrynian klomifenu, przez pacjentki nazywany „clo” od nazwy Clostilbegyt. Kolejnym lekiem uważanym za wspomagający w leczeniu PCOS jest metformina. W rzadkich przypadkach stosuje się też leki hamujące produkcję hormonów męskich.

Warto wiedzieć, że niejednokrotnie pacjentki z prawidłowo rozpoznanym zespołem są przez lata prawidłowo leczone, jeśli weźmiemy pod uwagę sam zespół, ale nie oceniono drożności jajowodów czy też nie wykonano badania nasienia u ich partnerów. Wówczas do zapłodnienia nie dochodzi, stąd tak istotna jest pełna diagnostyka pary i szerokie podejście do problemu.

Kolejne zagadnienie to sytuacja, w której problem z płodnością nie zamyka się w zespole PCOS. Często zapomina się, że zespół policystycznych jajników to nie tylko zaburzenia owulacji, miesiączek i trudności z zajściem w ciążę, ale też grupa chorób związanych z metabolizmem, np. miażdżycą, nadciśnieniem czy cukrzycą. Dlatego stan zdrowia powinien być badany nie tylko pod względem ginekologicznym, ale i ogólnym.

Zespołu policystycznych jajników nie da się całkowicie wyleczyć. Można jednak osiągać poszczególne cele leczenia. Mogą nimi być: profilaktyka chorób metabolicznych, osiągnięcie regularności miesiączkowania lub ciąża. Każdy z celów osiągany jest w inny sposób, dlatego zawsze pytamy pacjentkę, u której diagnozujemy PCOS, na czym jej najbardziej obecnie zależy. Jeżeli zależy np. na ciąży, to prowadzimy leczenie zespołu policystycznych jajników zupełnie inaczej, niż w regulowaniu miesiączkowania.