Nadpotliwość

Istnieją różne metody nadmiernej potliwości  w zależności od stopnia zaawansowania i podłoża  tego procesu: zmiana diety, farmakoterapia miejscowa i ogólna, zabieg chirurgicznego usunięcia gruczołów potowych. Od kilku lat upowszechniają się również zabiegi z użyciem toksyny botulinowej w formie serii iniekcji w obszarach nadmiernego wydzielania potu. Śródskórne podanie toksyny należy aktualnie do najskuteczniejszych metod leczenia nadpotliwości pierwotnej.

Przed zabiegiem konieczna jest diagnostyka i wykluczenie lub leczenie wszelkich schorzeń ogólnoustrojowych będących podłożem nadmiernego pocenia, takich jak:

• zaburzenia hormonalne, np. nadczynność tarczycy,
• cukrzyca,
• choroby nowotworowe,
• choroby infekcyjne, np. gruźlica,
• zaburzenia neurologiczne.

Schemat terapii każdego z obszarów dotkniętych nadmiernym wydzielaniem potu jest podobny.

W pierwszej kolejności przeprowadza się tzw. test potowy Minora, który polega na naniesieniu płynu Lugola na obszary  objęte nadpotliwością , następnie posypuje się skórę skrobią ziemniaczaną.

W wyniku reakcji chemicznej zależnej od wydzielania przez gruczoły potowe następuje zabarwienie powierzchni skóry przez uwolnione jony jodku. Obszar ten po oznaczeniu przez lekarza jest dezynfekowany i ostrzykiwany z  zachowaniem  aseptyki.

Preparat toksyny botulinowej podawany jest śródskórnie na całej powierzchni zaznaczonego wcześniej obszaru w równych, ok. 1,5-2 cm odstępach.

W zależności od poziomu progu bólowego i indywidualnych oczekiwań pacjenta przed iniekcją skórę pach  można  znieczulić  przy użyciu kremu Emla metodą  okluzyjną .Natomiast ze względu na silne unerwienie czuciowe skóry dłoni i stóp procedury w obrębie tych obszarów wymagają  takiego znieczulenia kremem Emla.